17 Ιουνίου 2018... 70 χρόνια μετά το κατάφεραν....

Πριν λίγες ώρες, οταν μας έφτυναν κατάμουτρα, φέρνοντας αδιάντροπα το αφεντικό τους και τους συνΤρόφους τους να γιορτάσουν την ΝΙΚΗ τους, μουρθε ξανα στην μνήμη μου η μάνα μου...

Μικρό παιδί το '43...8 χρονών. Μες στο καταχείμωνο, με τους Γερμανούς  να εχουν περάσει και να έχουν κάψει το χωριό... Ισα που είχαν γλυτώσει....

Κρατώντας τα δυό παιδιά της στην αγκαλιά της, τα δίδυμα στο μπισίκι , με το βιό της να …απαλλοτριώνεται απο τα «καλοπαιδα» του Αρη, η μανα της, απελπισμένη που δεν θαχε μπουκια να τα ταϊσει,  έβλεπε τον  άντρα της να στέκεται σιωπηλός, με τα χέρια κρεμασμένα, με το βλεμμα άδειο κι ανήμπορο. 

Τους κοιταζε  και τα χείλια της, ισα που τ΄ ακούγε, σαλευαν για να βγει απ την ψυχή της…

-Κακόν ψόφον νά ‘χετε! Κακόν ψόφον!

Τον είχαν!

*****

Σημερα…

 ****

Ολοι μαζί, όλοι μαζί, όλοι μαζί!

Να τους σκεφτόμαστε! Όλους!

Με μια φωνή! Μια σκέψη! Οργισμένοι!

-Κακόν ψόφον νάχετε! Κακόν Ψοφον!

Σιχαίνομαι την άθλια φυλή των «Συνεργατών», που λέρωσε την ψυχή των Ελληνων από την μεταπολίτευση και μετά!

Τα σιχάματα που εφεραν “σωτήρες” τις ύαινες   των παγκοσμιων αγορών, τους Σχεδιαστές της Οικονομικής αλλά κυρίως, της Εθνικής εξόντωσης του Ελληνισμού.

-Κακόν ψόφον να έχετε αΛητες του κόσμου! Κακον ψόφον!

Το μόνο όπλο που έχω μαζί με την λύπη που ματώνει την ψυχήν μου, η κατάρα μου!

Σαν τότε που σήκωσε και τα δυο της χέρια να το κάνει, η γιαγιά ! 

Οταν η πόρτα έκλεισε πίσω τους και οι φωνές και τα ποδοβολητά των αλογων τους εσβησαν…

και έμεινε να την τρελλαίνει η προοπτική ενός χειμώνα χωρις δυο χουφτες καρπό!

Αει στο γερο Διάολο!

Ουστ!

Κακον και άθλιον τον ψόφον!