Κακώς ώρισαν, Όρνεα!

Κακώς ωρισες ´Αγγελλα

με τα χέρια στο αίμα,

ολων όσων τα τίναξαν,

τα μυαλα τους για σενα!  

Κακώς ώρισες, τύραννε,

κακώς ήρθες, μανιά μου.

Είσαι συ που τα σκοτωσες,

τη ζωή, τα ονειρά μου!

Στα τσακιδια Αγγέλλα μου,

μ´ αυτό μόνο, δεν φτάνει!

Για να νοιώσει η Πατρίδα μου

τη χαρα που σε…χάνει!

´Αντε χάσου Αγγέλλα τους

και μαζί σου στο Διάλο,

οι κοπρίτες που σ´ εφεραν,

για σωτηρα μεγάλο!

Τί στ´ αλήθεια εγύρευε,

η αλεπού στο παζάρι;

Τι στον κόρακα πρόσφερε

μιας μαιμούς το λανάρι;

Κι εσύ κι ο Νταβούντογλου,

δυο κοράκια στημένα,

να προλαβουν που έπεσα,

να ξεσκισουν, ν´ αρπαξουνε

ο,τι υπαρχει απο μένα!

Μην ελπίζετε Γύπες μου,

θ´ ακουμπησω στη Γη μου!

Ανασαίνω, Ακούστε με!

Θα την βρω την ψυχη μου!

Και οι Δούλοι που καλεσαν

τα δυο όρνια να ρθουνε,

Να θυμούντε ΤΙ ΤΟΛΜΗΣΑΝ,

κι ας κρυφτούν, ας χαθούνε!