Ωφού τα ματια μ´ με γελουν!

 

Ωφού τα ματια μ´ με γελουν!

Κι ολα αυτα που 

....βλεπω,

…διαβαζω,

…ακουω,

ειναι της φαντασιας μου!

τα φκιαξαν οι οχτροι της!

Και η Ζωή ως Προεδρας,

ειναι σκέτος …Ζαμπουνης!

Με τροπους, με χαμογελο,

μια ευγενης, μια Λαιδη!

κι ετσι...

Εκεί προχτες που χάζεβα,

γελασα στο τουίτερ!

Ηταν ενας που ζηταγε

σα πού να καταγγειλει

αν ενα «ζωο» ο αφεντης του αγρια το βαραει!

κι εγω ο κακος, ο δόλιος,

ειδα για αφεντη δυστροπο

την προεδρα Ζωιτσα,

και για καημενο «ζωντανο»

τον φουκαρα αστυνομο!

 

…έκανε οτι μπορουσε να την βαλουν στοχο τα τσοντοκάναλα!

Η αγένειά της, οι εμμονές της, οι Παγκαλιωδεις συμπερφορές της, κυριως προ τους αντίγνωμους  και προς τους κατωτερους της, καθιστανται παροιμειώδεις!

Θυμίζει την καρδαρα, το γαλα και την χαζη …αγελαδα!

Κρίμα!